W śnieżną noc - Rozdział 9

Jesień ustąpiła miejsca zimie. Śnieg sypał niemal codziennie i ta zima należała do bardzo srogich. Właściwie nic się nie zmieniło. Szkoła, dom i Krystian. Ten schemat wszedł w moje życie i nic nie wskazywało na to, aby cokolwiek miało się zmienić. Z Krystianem wciąż widuję się codziennie i nasza znajomość opiera się na seksie bez zobowiązań. Ale czy tak można to nazwać, kiedy ja go kocham? Już jakiś czas temu to sobie uświadomiłem, ale brakuje mi odwagi, aby szepnąć o tym chociaż słówko. Nie sądzę, aby chłopak czuł jakiekolwiek, zbliżone do mojego, uczucie. W łóżku niezmiennie jest... Jest sobą. Taki, jak za pierwszym razem. Często nawet poza nim obdarowuje mnie gestami, które normalnie zarezerwowane są dla par, ale my nie jesteśmy parą. To tylko seks. Pozostaje bez zobowiązań. Łamie mi to serce równie mocno jak do niedawna myśl o śmierci Radka. To właśnie dzięki blondynowi pogodziłem się ze stratą przyjaciela. Nadal za nim bardzo tęsknię i zdarza mi się płakać, ale zrozumiałem, że muszę przyjąć jego śmierć do wiadomości. Radka nie ma. Łzy mi go nie przywrócą.

Jest piątkowe popołudnie, a ja wraz z Krisem wracam do domu. Zima jest na tym etapie, że o godzinie piętnastej na dworze jest już szaro. Stojąc przed bramą, proponuje chłopakowi obiad, co przyjmuje z wdzięcznością. Dobrze wiem jak uwielbia kuchnie pani Marysi. Sam ją uwielbiam i przytyłem przez nią kilka kilo, czego i tak nie widać.

Wchodząc na teren domu zastanawiają mnie dość świeże ślady kół auta przed garażem. A właściwie dwóch aut. Czyżby rodzice byli w domu?

Krystian pomaga mi w otworzeniu drzwi. Zdejmujemy buty, kurtki i szaliki i idziemy do salonu.

-MIKOŁAJ!- Sześćdziesięciu kilogramowy ciężar uwiesza mi się na szyi. całując nagle, a ja zdezorientowany patrzę na właścicielkę piszczącego głosu, nie wierząc własnym oczom.

-KLAUDIA!- Obejmuje dziewczynę z całych sił. starając się jej nie zranić. Kręcimy się w kółko i lekko gibiemy. Dziewczyna skacze, piszcząc uradowana, a ja z szerokim uśmiechem przyjmuje kolejnego przytulasa- co ty tu robisz?- Pytam, kiedy w końcu odsuwamy się od siebie nadal obejmując.

-Pomyślałam, że zrobię ci niespodziankę i przyjadę! I jestem- śmieje się, poprawiając czarną grzywkę. 

-Widzę i nie mogę uwierzyć!

Patrzę na jej całą sylwetkę, upewniając się co do jej tożsamości. Klaudia to niższa ode mnie czarnowłosa dziewczyna o bladej skórze i piwnych oczach. Podobnie jak Radek jest przyjaciółką od dziecka, jednak kilka lat się nie widzieliśmy, gdyż wyjechała na inny kontynent i po jakimś czasie kontakt się urwał.

Ktoś odchrząkuje za jej plecami. Wychylam się, patrząc na mamę w towarzystwie rodziców dziewczyny.

-Dzień dobry!- Witam się i nie czekając na odpowiedź dodaje- porywam ją- wskazuje na roześmianą nastolatkę.

-Dobrze- mówi mama- chciałabym tylko zauważyć, że ktoś ci zniknął.

Odwracam się. Faktycznie. Krystian gdzieś zniknął

-Pewnie wyszedł- machnąłem ręką, nie przejmując się tym.

Chwyciłem Klaudie za rękę i wyszliśmy na dwór.

Spacerowaliśmy godzinę po ośnieżonych terenach miasta, opowiadając sobie co wydarzyło się w okresie ostatnich kilku miesięcy. Dziewczyna nic się nie zmieniła. Nadal jest uczuciowa i wygadana tak jak ją zapamiętałem. Wkroczyliśmy na trudny temat Radka, jednak zauważyła jak to na mnie działa, więc odpuściła.

Zmarzliśmy, więc postanowiłem zabrać ją do ulubionej kawiarni.

-Co cię łączy z tym chłopakiem, którego widziałam po twoim powrocie?- Zapytała, pijąc kakao. Siedzieliśmy już  w kawiarni. Ona odwrócona w stronę lady, a ja w drugą. Za jej plecami siedział chłopak, który do niedawna przypominał mi Radka. Dopiero teraz zauważyłem znaczące różnice. Jego włosy są ciemniejsze niż te należące do mojego przyjaciela, skóra jaśniejsza, a oczy nie są szare tylko bladoniebieskie.

Przestałem mu się przyglądać, wracając myślami do przyjaciółki.

-Co? Nic mnie z nim nie łączy- odparłem- znajomy ze szkoły- wzruszyłem niby obojętnie ramionami.

Dziewczyna nachyliła się w moją stronę, przykrywając swoją dłonią moją leżącą na stoliku i zaczęła szeptem mówić.

-Widziałam jak na ciebie patrzył w domu. I widziałam też moment, kiedy wychodził. Nie chcesz wiedzieć jak się na mnie spojrzał- mówiła coraz ciszej- zauważyłam sposób, w jaki na niego patrzyłeś, kiedy podał nasze zamówienie oraz każde spojrzenie, które ci posłał w ciągu dziesięciu minut, kiedy tu siedzimy- wzięła wdech kontynuując- było ich łącznie dwadzieścia siedem. I teraz- spojrzała gdzieś ponad moją głową szybko wracając spojrzeniem do mnie- patrzy na nasze ręce z chęcią mordu w oczach.

Wyprostowała się przerywając kontakt fizyczny, a ja nadal siedziałem w tej samej pozycji zszokowany. Nic nie trzymało się kupy.

-Obiecasz, że nikomu nie powiesz?- Zapytałem, chociaż znam odpowiedz. Ufam jej bezgranicznie i wiem, że potrafi dochować tajemnicy. Odpowiedziała mi skinieniem głowy- chodzimy ze sobą do łóżka- szepnąłem.

-Kochasz go- rzuciła mimochodem, a ja potwierdziłem- ale on tego nie wie- dodała po namyśle- i boisz się, że jeśli mu to wyznasz to go stracisz, ale nie zauważasz tego że on ciebie też kocha- skończyła mówić.

-Nie kocha- powiedziałem to stanowczo za głośno. Rozglądnąłem się, sprawdzając czy nikt nie usłyszał.

-W Ameryce mieszka bardzo dużo gejów, wiesz?- Wzięła łyk kakała- przyjaźnie się z kilkoma. A miłość wyczuje na kilometr i- przerwała na chwile, budując dziwny nastrój- uwierz mi. On- wskazała w stronę lady gdzie stoi Krystian- definitywnie cię kocha.

Pokręciłem głową.

-Dla niego to tylko seks- możliwe, że słuchać było mój żal w głosie. Nie przejąłem się tym.

-Oh, Mikołaj, Mikołaj- zacmokała, kręcąc głową- ty to nigdy się nie zmienisz- dodała głośniej, zaczynając czochrać mi włosy- zawsze byłeś słodki i głupiutki jak dziecko i ci to chyba zostało, czyż nie?

Strzepnąłem jej rękę zauważając, że blondyn patrzy zza lady.

-Co ty wyprawiasz?- Syknąłem.

-Zazdrość- odrzekła z dumą w głosie- niech stanie się o ciebie zazdrosny- odchrząknęła- w sumie to już jest. Ludziom zazdrosnym odplątuje się język, wiedziałeś?

-Zwar...

-Mikołaj?- Słyszę i patrzę w górę. Stoi nade mną Krystian z nieodgadnionym wyrazem twarzy- możemy porozmawiać?- Pyta, a ja bez słowa wstaje i idę za nim na zaplecze.

Zostaje pchnięty i boleśnie uderzam plecami o ścianę. Uderzenie głową zostało zamortyzowane dzięki ręce należącej do blondyna, który przywiera do mnie ustami i całuje mocno. Nie zdążyłem jakkolwiek zareagować, kiedy odsunął się ode mnie. Nie potrafiłem się odezwać widząc smutek w jego oczach. Spanikowany dotykam jego twarzy

-Co się stało?- Pytam porządnie zaniepokojony. Badam dłońmi każdy centymetr jego skóry, bojąc się, że znajdę tam jakąś ranę lub cokolwiek innego co by mogło wywołać jego smutek.

-Ty- odpowiada.

Nie rozumiem.

-Co?

-Ty się stałeś- opuszcza ramiona i głowę zasłaniając oczy blond włosami.

-Krystian- chwytam go za łokieć, kiedy chce się odwrócić- Krystian- powtarzam nie doczekując się żadnej odpowiedzi. Chłopak zatrzymuje się- popatrz na mnie- spełnia moja prośbę, a ja pod wpływem jego spojrzenia nie jestem w stanie powiedzieć tego co bardzo pragnę mu wyjawić od dawna. Patrzę tylko w jego zielone oczy z myślą, że to ostatnia taka szansa, ale nie mogę wydusić z siebie ani jednego słowa.

-Przepraszam za wszystko co z mojej winy cię zasmuciło- mówię w końcu, szybko uciekając do Klaudii.

-Kiedy wracasz?- Pytam nawet nie siadając. Jestem trochę roztrzęsiony.

Dziewczyna spogląda na tarcze zegarka znajdującego się na jej nadgarstku.

-Za godzinę- odpowiada, kończąc kakao.

-Więc chodźmy do domu- nie czekając na jej reakcje, ściągam z krzesła kurtkę i idę w stronę drzwi.