W śnieżną noc - Rozdział 10

Wciąż nie mogłem uwierzyć w to co się stało. Straciłem go. Nie wiem tego, ale tak mi się wydaje. Wyszedłem bez pożegnania. Czy nasza wczorajsza rozmowa mogła być uważana, jako kłótnia?

Przez całą niedziele zachowywałem się jak robot.  Wstałem, jadłem, myłem się, wyprowadzałem Szczypiora automatycznie. Robiłem to bez uczuć, bo moje myśli krążyły dookoła Krystiana. Nie Radka, nie Klaudii, nikogo. Krystian. Tylko on był cały dzień w mojej głowie. Cały pokój, podwórko, miasto mi się z nim kojarzyło. Chyba każda ławka, chodnik, sklep ma jakieś związane z nim wspomnienie.

Dokładnie o godzinie szesnastej nie wytrzymałem. Założyłem ciepły sweter i jeansy, kurtkę, buty, czapkę i szalik. Na dworze prószył delikatnie śnieg, ale chłodne powietrze powodowały okropne zimno na całym ciele. Wyszedłem z domu, chowając twarz w szaliku. Pod stopami skrzypiał mi śnieg, który skrzył się milionem kolorów, niczym diamenty. Zapragnąłem chwycić je i schować do kieszeni. Ale nie mogłem. Bo to tylko śnieg, który kłamie, co do swojej tożsamości. Nagą ręką naciągnąłem czapkę niżej na czoło i z powrotem schowałem ją między puchaty materiał kurtki. Z moich ust wydobywały się kłęby białego dymu, które zafascynowany obserwowałem jak znikają. Brałem głębsze oddechy tylko po to, aby wypuścić więcej dymu z ust. Bawiłem się nim, przypominając sobie jak to robiłem z Radkiem. Uśmiechnąłem się na jego wspomnienie.

Wszedłem do prawie pustej kawiarni ściągając czapkę. Podszedłem do lady i z sercem na ramieniu czekałem na Krystiana, jednak zamiast niego pojawił się jego wujek.

-o! Mikołaj!- Powiedział na mój widok.

-Dzień dobry. Czy jest Krystian?- Zapytałem bez ogródek.

Mężczyzna spojrzał na zegarek wiszący nad drzwiami wejściowymi.

-Nie.

Odwróciłem się i wyszedłem z kawiarni. Nie chciałem marnować czasu. Musiałem go zobaczyć. Gdy chłodne powietrze rozwiało mi włosy, przypomniałem sobie o założeniu czapki trzymanej w ręku. Szybko naciągnąłem ją na głowę, szczelnie zakrywając uszy i wcisnąłem dłonie w kieszenie. Wbiłem wzrok w ziemie i podążyłem w stronę domu Krisa. Odległość między jego domem, a kawiarnią wynosi sześć kilometrów i zazwyczaj po dwukrotnym pokonaniu tego dystansu nogi wchodzą mi w dupe. W zimę sytuacja jest o tyle gorsza, że trudniej się chodzi przez śnieg, bo jeśli się nie połamie nóg to odmarznie dupa i wszystkie nagie części ciała. Szedłem ścieżką na skróty, wytwarzając swój własny szlak. Śnieg tutaj miał wysokość około dziesięciu centymetrów. Stanąłem przed domem chłopaka i przez chwile zwątpiłem. Co mi da rozmowa z nim? Albo nic albo wiele.

Zapukałem do drzwi i znów serce podeszło mi do gardła, kiedy się otworzyły jednak przede mną stała jego mama w grubym swetrze.

-Nie ma go- powiedziała wiedząc, o co chce zapytać- przed chwilą wyszedł- ziewnęła- zadzwoń do niego.

-Nie mam telefonu- pozbyłem się niego tak samo jak wszystkich kont na portalach społecznościowych, aby odciąć się od wszystkich po śmierci Radka. Jak widać to był błąd, gdyż teraz przydałbym mi się telefon.

Bez pożegnania odszedłem i obejmując się ramionami ruszyłem w drogę powrotną do kawiarni, gdzie spodziewałem się spotkać tym razem Krystiana. Było już trochę ciemno, gdyż zbliżała się godzina dziewiętnasta. Nie pomyślałem, że o tej porze lokal już został zamknięty i bez sensu było tam iść. Nigdzie po drodze nie zauważyłem chłopaka, więc cały przemarznięty wróciłem pod jego dom. Wiedziałem, że jego mama ma dziś nocną zmianę i albo otworzy mi Kris albo nikt. Nie otworzył mi nikt.

Usiadłem na werandzie, obejmując ramionami kolana i czekałem. Zrobiło się już całkowicie ciemno i po około pół godzinie zaczął sypać śnieg. Był tak gesty, że zmuszony zostałem, aby wstać. Naciągnąłem na głowę ogromny kaptur i ruszyłem w drogę do miejsca, w którym dawno nie byłem.

Chciałem zobaczyć tę łąkę zimą.

Silny wiatr kilkakrotnie zerwał mi kaptur z głowy. Łzy zamarzały na moich policzkach, nie czułem palców, ale dalej szedłem. Stanąłem kilka metrów przed nią, kiedy widok zasłaniały jeszcze drzewa i podmuchałem ciepłym powietrzem na dłonie.

Okrążyłem drzewa i zatrzymałem się, patrząc na stojącą w śniegu postać. Krystian. Krzyknąłem jego imię, stojąc pod jednym z iglastych drzew. Odwrócił się i w mgnieniu oka zjawił się przy mnie. Był o wiele grubiej ubrany niż ja i nie wydawało mi się, aby było mu potwornie zimno. Mi latała szczeka z zimna i cały drżałem.

-Co tu robisz?- Zapytał, stojąc kilka kroków dalej.

-Szukałem ciebie- nie mówiłem mu ile przeszedłem kilometrów ani tego, po co go szukałem.

Nagle jakby coś sobie uświadomił i podszedł do mnie, lustrując moją twarz.

-Jesteś zmarzluchem, powinieneś ubrać się cieplej, a nie teraz szczekać zębami- powiedział oskarżycielsko, ale miałem wrażenie, że nie martwi. Chwycił moją twarz i potarł ją lekko. Materiał rękawiczek był szorstki, ale ogrzał moją skórę. Wyciągnąłem ręce z kieszeni i dotknąłem jego rąk- nie masz rękawiczek?- Chciał zdjąć swoje, ale mu przerwałem.

-To nieważne- powiedziałem, chcąc złapać zieleń jego oczu.

-Chodźmy do mnie- chwycił mnie za rękę i pociągnął, ale opieram mu się.

-Muszę ci coś powiedzieć- zaprzeczyłem. Odwrócił się, ujmując moje dwie ręce i zaczynając grzać je swoimi. Na szczęście miał suche rękawiczki, więc trochę mu się to udało.

-Powiesz mi to w domu, a nie na dworze w najbardziej śnieżną noc, jaką widzi polska od lat- przytuliłem się do niego. Bardzo tego potrzebowałem. Po chwili ruszyliśmy w stronę jego domu. Weszliśmy, a ja byłem jak w amoku. Czy mogłem spodziewać się rozmowy czy kolejnego seksu bez zobowiązań? Zdjąłem z siebie wszystkie niepotrzebne rzeczy, w kuchni zrobiłem herbatę i trzymając dłonie na gorącym kubku poszedłem do pokoju blondyna. Usiadłem po turecku na tapczanie, a Krystian naprzeciwko mnie. Siedział bardzo blisko, gdybym się postarał to byłbym w stanie czuć jego oddech. Wciąż się trząsłem, kiedy chwycił mnie za brodę i podniósł głowę w górę. Pocałował mnie krótko i odsunął się.

-Kocham Cię- to nie ja wypowiedziałem te słowa. Słowa, których nigdy do nikogo nie skierowałem zostały skierowane do mnie. Krystian zabiera mi kubek i odkłada go na szafkę stojąca w pobliżu łóżka, po czym bierze moje dłonie i całuje kłykcie- kocham cię- powtarza po skończeniu. Splata nasze palce ze sobą- nie wiesz jak bardzo zdenerwowałem się patrząc na to co wyprawiała Klaudia. A ty, mimo że wiedziałeś, co do ciebie czuje pozwalałeś jej na to- słyszę wyrzut w jego głosie.

-Nie wiedziałem- spojrzał na mnie zdziwiony. Otworzył usta, jednak po chwili je zamknął. I znów otworzył

-Pamiętasz nasz pierwszy raz?- Potwierdzam niepewnie. Lampka stojąca na szafce nocnej daje słabe światło i prawie go nie widzę- powiedziałeś, że mnie lubisz, a ja tobie, że ja ciebie też- mówi cicho, jego głos mnie usypia- już wtedy się w tobie zakochałem. Myślałem, że wiesz.

Przysuwam się do niego i przykładam policzek do piersi przytulając się.

-Kocham cię- szepczę- w śnieżną noc - dodaje z uśmiechem na twarzy. Odsuwam się, aby w następnej chwili go pocałować.

Po kilku minutach pieszczot pcha mnie i zawisa nade mną.

-Chcę się z tobą kochać- jestem mu wdzięczny, że nie używa słów "seks", "pieprzenie" czy innych tego typu, tylko "kochać się". Samo w sobie brzmi dobrze i jest przepełnione uczuciem. Kiwam głową, chociaż wiem, że nie potrzebuje pozwolenia. Schyla się w kierunku szafki, ale powstrzymuje go łapiąc w połowie jego dłoń.

-Bez- podpowiadam mając na myśli zabezpieczenie. Sięgam jedynie po lubrykant.

Na początku jak zawsze się całujemy, rozpalając nasze ciała i obdarowując się drobnymi, przyjemnymi gestami i kiedy pozbywamy się ciuchów każe mu się położyć. Z niedowierzaniem robi to o co go proszę. Dobrze wie jak bardzo nie lubię być na górze wciąż będąc "na dole". Kiedy chce zacząć powstrzymuje mnie. Znów leżę pod nim i patrzę na jego twarz.

-Mikołaj- ciągle powtarza moje imię przygotowując mnie. Jęczę pod nim i wije się. Jak zawsze uczucie wypełnienia nie można porównać do niczego innego, ale tym razem wszystko jest inaczej, bo robione z miłością.

-Będę tu, kiedy się obudzisz- mówię, widząc, że zasypia. Sam jestem senny, ale zawsze czekam aż to on pierwszy odpłynie. Kiedy to się dzieje, nie przejmując się nagością, po wydostaniu się z łóżka, podchodzę do okna. Odsłaniam roletę i patrzę na ogromny księżyc.

Widzisz Radku?

Radzę sobie bez ciebie.

Żyje.